De ware Jed McKenna?
Identiteit Jed McKenna onthuld, lezen we in de laatste Koorddanser. De Nederlandse uitgever Wim Zonjee heeft de identiteit van Jed bevestigd. Zijn voornaam luidt Peter. In de volgende Koorddanser zal zijn naam worden bekendgemaakt. Cliffhanger! En hij zal vragen van Koorddanser beantwoorden per e-mail. Wow! Wat zal ik hem vragen? Geen flauw idee. Met rode oortjes heb ik zijn vier boeken gelezen en het was een heus avontuur om te volgen wat hij innerlijk en uiterlijk allemaal meemaakt, gezien vanuit zijn verlichte perspectief. Met een pit en felheid die je maar bij enkele andere nondualisten aantreft zoals bij Nisargadatta. Want er blijft niets maar dan ook niets heel van je mooie newage-wereldje. En nu gaan we weten wie Jed McKenna in levende lijve is! Misschien was hij een sannyasin van Osho? Of een gewoon iemand die mooie romans wilde schrijven en al deze verhalen uit zijn verlichte duim heeft gezogen?
Er is veel gespeculeerd over de ware identiteit van Jed. Daar doe ik ook aan mee. Maar toch vind ik dat eigenlijk raar. Waarom willen we eigenlijk weten wie hij in vlees en bloed is? Door zijn boeken hebben we toch al zijn ziel, of hoe je het wezenlijke van hem ook mag noemen, leren kennen? Wat is toch die drang om die ‘ware identiteit’ van Jed te willen weten? Die kennen we toch allang, die spat tocht uit alle pagina’s die je leest? Getuigt juist die behoefte niet van een hang naar het lichamelijke, het materiële? Kan dat echt belangrijk zijn? Waarom willen we toch altijd terug naar het concrete, het aardse? Heeft elke ziel een expressie in de stof nodig om zich te realiseren? Zijn we dan toch niet een beetje bezig met het verheerlijken van het materiële?
Ja, kijk eens hoe prachtig de natuur is! Hoe ideeën en idealen, gevoelens en emoties zich schitterend verwerkelijken! Ja hallo? Die natuur heeft zijn schoonheid alleen maar te danken aan de goddelijkheid die erdoorheen sprankelt hoor! En die zie je alleen als je er open voor staat. In zekere zin is alles een verkleedpartijtje van God in vele gedaanten. En mensen hebben de neiging om te dansen – van Geest naar stof, van stof naar Geest, en terwijl de een omhoog springt komt de ander weer op zijn voetjes terecht. Mellie Uyldert noemt die wegen abstractie en concretie. Als iemands ziel je niet genoeg is en je behoefte hebt om iemand in real life te ontmoeten is daar niks mis mee, best spannend, en zelf ben ik natuurlijk ook nieuwsgierig naar de ‘ware identiteit’ van Jed McKenna. Maar ik blijf er dubbel over.
Ik geniet van Beethoven, maar heb hem nooit ontmoet. En als dat wel het geval zou zijn geweest, had dat dan wat toegevoegd aan mijn liefde voor zijn muziek? Misschien zou ik zelfs een hekel aan hem krijgen en zijn muziek daardoor minder mooi gaan smaken. Maar dat is ook een test – zoiets schijnt wel eens nodig te zijn – van mijn liefde voor zijn wezen. Stel eens dat Jed McKenna in Rolls Royces blijkt rond te rijden, of dat hij helemaal niet uit vuilnisbakken blijkt te eten, of dat hij zich in mooie gewaden zich door een adorerende club van satsangers laat verheerlijken, of dat hij een gewoon burgermannetje in grijs pak is met foute politieke opvattingen blijkt te zijn! Dan moeten we daar doorheen kijken om te zien wat we eigenlijk allang zagen. Kortom: voor mij hoeft hij zich niet per se bekend te maken. Leuk misschien, en wellicht zit ik ook op de eerste rij als hij zich bekend maakt. Maar zal het wat toevoegen? Ik ben benieuwd!
